اين روز، پر آوازه ترين روزهاي سال و خاطره آميزترين تاريخ بشري است. در ين روز بزرگ، پاي مردي، فداکاري و سربلندي گروه اندکي از انسان هاي به خدا پيوسته و در برابر ده ها هزار مردان جنگي و جنايت پيشه به نمايش ‍ درآمد. اين روز، روز فداکاري امام حسين عليه السلام و ياران باوفاي وي مي باشد و تا ابد به آنان تعلق خواهد داشت. در اين روز، حوادث و رويدادهاي مهمي در

  ورود نمايندگان طايفه «نخع» به مدينه و پذيرش دين اسلام [1] . از هنگامي که پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله دين اسلام را در مکه معظمه آشکار ساخت و تا سالي که در مدينه منوره رحلت نمود، به مدت 20 سال مردم را به دين جديد خدا فرا خواند و آنان را از شرک: کفر و بت پرستي بازداشت. در اين مدت بسياري از اهالي شبه جزيره عربستان با ميل و رغبت باطني خويش،

  روز نهم ماه محرم که معروف به تاسوعا است، آخرين روزي بود که امام حسين عليه السلام و يارانش شبانگاه آن را درک کرده بودند و اين روز به شب عاشورا پيوند خورد. بدين جهت در نزد مسلمانان و محبان اهل بيت عليه السلام از اهميت بالايي برخوردار است.     حکومت جمهوري اسلامي و مسلمانان تاريخ ساز ايران اسلامي، اين روز را بسان روز عاشورا گرامي داشته و با اعلان تعطيل رسمي به سوگواري مي پردازند. در اين

  وقوع غزوه خيبر و پيروزي مسلمانان بر يهوديان. در تاريخ نبرد خيبر و پيروزيهاي غرور آفرين مسلمانان بر يهوديان اين ناحيه، اتفاق ديدگاهي ميان تاريخ نگاران و سيره نويسان اسلامي نيست. مرحوم شيخ عباس قمي در «وقايع الأيام» بنا به روايتي اين جنگ را در روز پانزدهم محرم [1]  و در منتهي الآمال، پس از 20 روز از بازگشت رسول خدا صلي الله عليه و آله از حديبيه ذکر کرده است.[2] . ابن خلدون، اواخر محرم سال ششم

  بناي شهر جعفريه به دستور متوکل عباسي. متوکل عباسي براي انتقال مقر حکومت خود به خارج شهر «سرمن راي» (سامرا) مناطق چندي را در نظر گرفت و از ميان آن ها، منطقه «ماحوزه» را که در سه فرسنگي سامرا قرار داشت و از جهات گوناگون نظر وي را به خود جلب کرده بود، برگزيد. وي در آن جا شهري بنا نمود و نام آن را برگرفته از نام خودش، «جعفريه» گذاشت. زيرا نام وي، جعفر معروف

  وقوع غزوه کدر. قرارة الکدر، که غزوه کدر از آن نام گرفت، نام آبي است در ناحيه معدن پس ‍ از سد معونه. ميان اين مکان تا مدينه منوره هشت چاپار فاصله است. بنا به روايت محمد بن عمر واقدي (متوفاي 207 قمري) اين غزوه در نيمه محرم و بيست و سومين ماه هجرت، به فرماندهي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم واقع گرديد.[1] . علت وقوع اين نبرد آن بود که به پيامبر اسلام

  بيعت مخالفان مامون با ابراهيم بن مهدي عباسي. پس از آن که سپاهيان مامون به فرماندهي حس بن سهل (ذوالرياستين) بر سپاهيان برادرش امين پيروز شده و امين را به قتل رساندند و تمام مناطق تحت اختيار او را در استيلاي مامون قرار دادند، در برخي از شهرهاي حجاز، يمن و عراق شورش هايي بر ضد عباسيان به وقوع پيوست و در بسياري از اين نهضت ها، علويان رهبري مردم را بر عهده داشتند. مامون عباسي

  شهادت عبدالله بن عفيف ازدي به دست دژخيمان عبيدالله بن زياد. يزيد بن معاويه و خاندان بني اميه و هواداران آنها از جمله عبيدالله بن زياد، عامل يزيد در کوفه و بصره و عنصر اصلي جنايت واقعه کربلا، پس از کشتن امام حسين عليه السلام و ياران فداکارش در کربلا، پس از کشتن امام حسين عليه السلام و ياران فداکارش در کربلا بر اين باور بودند که کار مخالفان بني اميه و دشمنان يزيد پايان يافته

  زنداني شدن ابراهيم بن محمد به دستور مروان بن محمد. از سال 100 قمري، دعوت عباسيان و هواداران آنان براي قيام بر ضد بني اميه و بيعت با «الرضا من آل محمد صلي الله عليه و آله» آغاز گرديد و رهبري جنبش را محمد بن علي بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب بر عهده داشت. وي در آغاز روزگار در «حميه» يا در «کرار» از کوهستان هاي شام زندگي مي کرد و داعيان و نمايندگان او

  شهادت امام زين العابدين عليه السلام. درباره تاريخ شهادت امام زين العابدين عليه السلام، گر چه تمام مورخان و سيره نگاران، اتفاق دارند بر اين که در ماه محرم واقع شد ولي در روز و سال وقوع آن، ميان آنان اتفاقي نيست. برخي از آنان، از جمله امين الاسلام طبرسي گفته اند که شهادت آن حضرت در روز دوازدهم محرم سال 95 قمري واقع شده است. [1] . برخي ديگر روز 18 محرم [2]  و عده اي نيز

  کشته شدن خالد بن عبدالله قسري به دستور وليد بن يزيد. هشام بن عبدالملک (دهمين خليفه اموي) در زمان خلافت خود (که از سال 105 تا 125 قمري، به مدت 20 سال ادامه داشت) تلاش نمود تا برادرزاده خود، وليد بن يزيد را از ولايت عهدي خويش عزل نمايد و به جاي او، فرزند خود را به اين مقام منصوب کند. وي را برخي از درباريان و مقامات عالي رتبه کشوري، مانند خالد بن عبدالله قسري در

  درگذشت بشر حافي (از بزرگان تصوف) در بغداد. ابونصر بشر بن حارث بن عبدالرحمن بن عطاء بن هلال، معروف به بشر حافي در سال 150 يا 152 قمري در روستاي «مابرسام» از توابع مرو (که هم اکنون در کشور ترکمنستان قرار دارد) ديده به جهان گشود. پدر و نياکانش از بزرگان و کاتبان مرو بودند. او نيز به خاطر استعدادهاي درخشان و نوآوري هايش، جذب دستگاه خلافت عباسي شد و بدين سبب از مرو به عراق

  نبرد عبدالرحمن بن اشعث با حجاج بن يوسف ثقفي در کوفه.[1] . عبدالرحمن بن محمد بن اشعث بن قيس، از فرماندهان و سرداران سپاه حجاج بن يوسف ثقفي بود، ولي آن دو، در باطن نسبت به يکديگر دشمني و تنفر داشتند. در ولايت سجستان و حوالي آن گاه بي گاه، اهالي منطقه و سردمداران آنان از پيروي حاکمان خليفه سر بر تافته و از دادن ماليات و جزيه امتناع مي کردند و حتي گاهي اقدام به ياغي

  کشته شدن عبيدالله بن زياد به دست مختار. شيعيان عراق پس از شهادت امام حسين عليه السلام از اين که در قيام خونين آن حضرت کوتاهي کرده و وي را همراهي و ياري نکرده بودند، بسيار پشيمان و افسرده خاطر بودند. آنان مترصد زماني بودند که بتوانند انتقام خون امام حسين عليه السلام و ياران شهيدش را از دشمنان اسلام بگيرند. بدين جهت در نهضت توابين حضور يافتند و نبردهاي سخت و سنگيني با سپاهيان اموي

  آغاز خلافت مروان بن حکم در شام. پس از انصراف معاوية بن يزيد از خلافت و اعلان ناحق بودن حکومت بني اميه بر مسلمانان و لزوم بازگشت امر خلافت به مجراي واقعي خويش، خلافت مسلمانان، بي خليفه ماند و اصرار و تاکيد سران بني اميه و درباريان شام، در تصميم معاويه که پس از هلاکت پدرش يزيد بن معاويه، تنها چهل روز به روايتي دو ماه بر تخت خلافت نشسته بود و از آن پس خود

  شهادت امام حسين عليه السلام و بيش از هفتاد تن از يارانش در کربلا. پس از آن که امام حسين بت علي عليه السلام به دعوت اهالي کوفه، از مکه عازم عراق شده بود، پيش از رسيدن به کوفه از سوي نيروهاي نظامي عبيدالله بن زياد به فرماندهي حر بن يزيد رياحي، مورد تعقيب قرار گرفت و از ورود آن حضرت به کوفه، ممانعت به عمل آمد. پس از چند روز گفت و گو و ادامه ضمني

  اعزام حارث بن مره براي نبرد با اهالي سند از سوي امام علي بن ابي طالب عليه السلام. سپاهيان مسلمان در زمان عمر و عثمان با فتح جنوب، مرکز و شرق ايران به مرزهاي هندوستان رسيده و در آن جا متوقف شدند. با اين که برخي از فرماندهان و عاملان خليفه، مانند عبدالله بن عامر تمايل زيادي به نبرد و فتوحات تازه داشتند، ولي به علل از خليفه، اجازه عمليات جديدي را به دست نياوردند. اما در

  قرطاء، نام گروهي از قبيله «بني بکر بن کلاب» بود که نسبت به مسلمانان مدينه، ستيز و دشمني داشتند و هميشه، دشمنان اسلام را تقويت و همراهي مي کردند. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم براي تنبيه اين طايفه سرکش، «محمد بن مسلمه» را به همراهي سي رزمنده مسلمان مأمور هجوم به منطقه طايفه قرطاء نمود. محمد بن مسلمه، دهم محرم سال ششم قمري از مدينه خارج گرديد و رفت و بازگشت او به

  تدوين نخستين ديوان حکومتي به دستور عمر بن خطاب. [1] . پس از آنکه مسلمانان در دهه اول پس از رحلت رسول اکرم صلي الله عليه و آله فتوحات متعددي به دست آوردند و مناطق وسيعي از شام، مصر، ايران و عراق را تصرف و بر مجموعه سرزمين پهناور جزيرة العرب افزودند، اموال و ثروت هاي فراواني از سوي فرماندهان فاتح و کارگزاران حکومتي به سوي مدينه، مقر حکومت عمر بن خطاب دومين خليفه مسلمانان، سرازير

  وقوع غزوه ذات الرقاع. مردان دو تيره «بني محارب» و «بني ثعلبه» از قبيله غطفان در سرزمين نجد (در بخش مرکزي شبه جزيره عربستان) آماده نبرد با مسلمانان شده و در صدد هجوم به مدينه منوره، مرکز حکومت پيامبر برآمدند. نيروهاي اطلاعاتي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم اين خبر مهم را به آن حضرت رسانيدند. آن حضرت در دهم ماه محرم سال پنجم هجري (چهل و هفتمين ماه هجرت) [1]  به همراه چهارصد (و

    درگذشت ماريه قبطيه همسر رسول خدا صلي الله عليه و آله در مدينه. [1] . پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله در سال هفتم قمري، براي جهاني کردن دعوت اسلامي، پيک هايي به کشورهاي نزديک عربستان فرستاد و زمامداران آن ها را به دين اسلام دعوت کرد. يکي از دعوت شدگان به اسلام، حاکم سرزمين مصر، «مقوقس» بود که در کيش مسيحيت و مورد پشتيباني امپراتوري روم قرار داشت. پيامبر صلي الله عليه و آله براي

  نبرد سپاهيان بني عباس با سپاهيان بني اميه در عراق.[1] . در سال 131 هجري که دعوت عباسيان با عنوان «الرضا من آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم» فراگير شده بود، هوادارانشان در مناطق مختلف اسلامي، بسيج شده و بر ضد امويان و عاملان آنان وارد عمل شدند. «قطبه فرزند شبيب»، از جمله داعيان بني عباس و از فرماندهان آنان بود. وي از سوي «ابومسلم خراساني» مأموريت يافت که با عاملان بني اميه

  در گذشت ابوقحافه در مکه عثمان بن عامر تميمي معروف به ابوقحافه، پدر نخستين خليفه مسلمين ابوبکر بن ابي قحافه، از مشرکان مکه بود. که علي رغم اسلام آوردن فرزندش ابوبکر، بر کفر خود باقي بود. تا اين که در فتح مکه به دست پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله در رمضان سال هشتم قمري، او نيز بسان ساير اهالي مکه مسلمان شد و تا آخر عمر در آن باقي ماند.[1] .     وي در 77 سالگي

  وقوع سريه عبدالله بن انيس. بنا به روايت واقدي در کتاب گرانسنگ «المغازي»، سريه عبدالله بن انيس ‍ در روز دوشنبه، پنجم ماه محرم، مطابق با پنجاه و چهارمين ماه هجرت نبوي آغاز گرديد و به مدت دوازده روز ادامه يافت و هفت روز باقي مانده از محرم پايان يافت. [1] . به نظر مي آيد تاريخي را که واقدي براي اين نبرد بيان کرده است، مقرون به صحت نباشد. چون ماه محرم آن سال نمي توانست

  دعوت پادشاهان و حاکمان به دين اسلام از سوي پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله. پس از آن که در ذي قعده سال ششم هجري ميان پيامبر صلي الله عليه و آله و مشرکان مکه در سرزمين حديبيه، صلحي برقرار گرديد و طرفين، متعهد گرديدند که به يک ديگر و قبايل وابسته، تعرض نکنند، در اين هنگام براي پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله، فرصتي مناسب فراهم گرديد تا به خاطري آسوده دين اش

  خلع مستعين عباسي از خلافت. [1] . احمد بن محمد بن معتصم، معروف به «المستعين بالله» در 26 ربيع الاول سال 248 قمري، پس از مرگ «المنتصر بالله» به خلافت رسيد. با آن که «متوکل عباسي» (دهمين خليفه عباسيان) در حيات خود، فرزندش «منتصر» را ولي عهد خود کرده بود، ولي بعدها پشيمان شد و به خاطر اختلاف مبنايي و عقيدتي که با منتصر داشت، تلاش زيادي نمود که وي را از ولايت عهدي خويش عزل نمايد

  وقوع غزوه بني لحيان. واقدي، نويسنده کتاب گرانسنگ «المغازي» گر چه در ابتدا، زمان اين غزوه را اول ربيع الاول سال ششم ذکر کرد، ولي در پايان اين واقعه تاريخي، زمان آن را ماه محرم دانست و گفت: وغاب رسول الله صلي الله عليه و سلم عن المدينة اربع عشرة ليلة، و کان استخلف عن المدينة ابن ام مکتوم و کانت سنة ست في المحرم. [1] . رسول خدا صلي الله عليه و آله به مدت چهارده

  ورود امام حسين عليه السلام به سرزمين کربلا. امام حسين عليه السلام پس از آن که با دعوت مردم کوفه و نامه هاي فراوان و پي در پي آنان روبرو شد، تصميم به هجرت از مکه به سوي کوفه گرفت. با اين که برخي از آشنايان و بزرگان مدينه، مانند محمد حنفيه، عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عمر، آن حضرت را از سفر به کوفه بر حذر کرده بودند و با دلايلي چند،

  ورود امام محمد تقي عليه السلام به بغداد بنا به درخواست معتصم عباسي. [1] . امام محمد تقي عليه السلام معروف به جوادالأئمه در 10 رجب و به روايتي در 19 رمضان سال 195 قمري در مدينه ديده به جهان گشود و جهان هستي را با نور خويش درخشان کرد. پدرش، حضرت امام رضا عليه السلام و مادرش سبيکه عليه السلام است که امام رضا عليه السلام وي را «خيزران» ناميده بود. اين بانوي پرهيزکار و زاهد،

  شورش حسين افطس در مکه معظمه [1] . پس از پايان مراسم حج و پراکنده شدن حاجيان از مکه، حسين بن حسن، معروف به «افطس» در مکه خروج کرد و گروهي از مخالفان حکومت بني عباس به او پيوستند. وي، در آغاز دستور داد پرده خانه خدا را که از سوي عباسيان بر آن نهاده شده بود، بر دارند و به جاي آن دو پرده ديگر از پشم بر آن نهادند. البته اين کار او به

  شهادت علي بن الحسن مثلث در زندان منصور دوانقي. علي فرزند حسن مثلث، فرزند حسن مثني فرزند امام حسن مجتبي عليه السلام از عابدان و زاهدان علوي در عصر خويش بود. وي که به «علي الخير» و «علي العابد» معروف بود، در عبادت و بندگي، به ويژه در نماز، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت. روايت شده است: هنگامي که در راه مکه، در جايي مشغول نماز بود، يک افعي، داخل لباس او شد. اطرافيان، بهت

  درگذشت محمد بن حنيفه، فرزند اميرمؤمنان علي بن ابي طالب عليه السلام. پس از فرزندان حضرت فاطمه زهرا عليه السلام، محمد حنفيه نخستين فرزند حضرت علي عليه السلام از ساير همسرانش مي باشد. محمد حنفيه از شخصيت هاي برجسته عالم اسلام است. در اين جا به طور اجمال گذري بر زندگي اش مي نماييم: - نام: محمد (و محمد اکبر). - کنيه: ابوالقاسم. - نسب پدري: فرزند علي بن ابي طالب بن عبدالمطلب عليه السلام. - نسب مادري: فرزند خوله بنت

  محاصره مکه و سنگ باران کعبه از سوي سپاهيان يزيد.[1] . يزيد بن معاويه پس از شهادت اباعبدالله الحسين عليه السلام و يارانش در کربلا و اسير نمودن اهل بيت و بازماندگان آنان، خود را در نزد مسلمانان بي مقدار و بي اعتبار کرد. از سوي ديگر، افشاگرهاي خاندان عصمت و طهارت و طرفداران اهل بيت عليه السلام، مردم را بر ضد حکومت يزيد وادار به قيام نمود. به همين جهت در سال 63 قمري شورش

  آغاز خلافت عثمان بن عفان. [1] . هنگامي که عمر بن خطاب (دومين خليفه مسلمين) به دست «فيروز ابولؤلؤ»در مدينه زخمي گرديد و به مرگ خود اطمينان پيدا کرد، عبدالرحمن بن عوف (يکي از صحابه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم) را فرا خواند و نخست به وي پيشنهاد نمود که جانشيني وي را بپذيرد. اما عبدالرحمان آن را فراتر از توانايي خويش ديد و از پذيرفتن مسئوليت سنگين آن، خودداري کرد. آن

  کشته شدن امين به دست مأمون عباسي. هارون الرشيد (پنجمين خليفه عباسي) پيش از مرگ خويش، براي سه فرزندش ولايت عهدي را سفارش کرد و پيمان نامه اي نوشت و آن را در خانه خدا قرار داد تا پس از او، ابتدا «محمد امين»، سپس «عبدالله مأمون» و آن گاه «قاسم مؤتنم» که از پسران ديگر وي بزرگتر بودند، يکي پس از ديگري بر تخت خلافت تکيه زنند. هارون در سال 193 قمري در خراسان به هلاکت

  نبرد مسلمانان را روميان در «مرج صفر». اين نبرد که در منطقه «مرج صفر» در حوالي دمشق (مرکز شام) واقع شد، به جنگ «روز مرج صفر» معروف گرديده است. ابوبکر بن ابي قحافه پس از سرکوبي مرتدان و آنهايي که پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم راه ارتداد را در پيش گرفته بودند، سپاه بزرگي از مسلمانان مدينه، مکه، طائف و ديگر مناطق نجد و حجاز فراهم نمود و آنان را براي

  مرگ مهدي عباسي در ماسبذان. [1] . مهدي عباسي (سومين خليفه عباسيان) پس از مرگ پدرش منصور دوانقي در سال 158 قمري بنا به وصيت کتبي و شفاهي پدرش به خلافت رسيد. گرچه ابوالعباس سفاح، نخستين خليفه عباسيان چنين بنا نهاد بود که پس از مرگش، برادرش منصور و پس از منصور پس از دست يابي به تخت خلافت و استحکام حکومت خويش، به تدريج فرزند خود مهدي را بر ديگران ترجيح داد و او را جانشين

  گماشتن کارگزاراني براي دريافت زکات از مسلمانان به فرمان رسول خدا ص. [1] . پس از آن که آيه زکات و لزوم اخذ آن از مسلمانان بر پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم نازل گرديد، [2]  آن حضرت تصميم گرفت از دارايي هاي مسلمانان، مالياتي به عنوان «زکات» يا «صدقه» دريافت کند و در امر حکومت اسلامي و هزينه کردن در مواردي چون تامين معيشت مستمندان، آزادي بندگان، تامين رهگذران وامانده، بدهکاران بي

  ورود اميرمؤمنان علي بن ابي طالب عليه السلام به سرزمين صفين جهت نبرد با معاويه. پس از آن که امام اميرمؤمنان عليه السلام در مدينه با اصرار و تاکيد روز افزون امت اسلام و درخواست مهاجران و انصار، خلافت اسلامي را پذيرفت، براي اصلاح جامعه بيمار و برداشتن تبعيض ها و بي عدالتي هاي موجود اقدام بايسته اي به عمل آورد. نخستين اقدام آن حضرت براي استقرا عدالت اجتماعي، برکناري استان داران و فرماندهان نالايق و انتصاب

  آغاز سريه [1] ابوسلمة بن عبدالاسد. پس از پايان نبرد «احد»و شکست مسلمانان در مصاف با مشرکان قريش ‍ و به شهادت رسيدن بيش از هفتاد تن از ياران رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم، از جمله عمويش حمزه بن عبدالمطلب عليه السلام، دشمنان اسلام احساس کردند که پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم و مسلمانان رو به ضعف و ناتواني رفته و مي توان با هجوم ديگران آنان را

  ازدواج حضرت علي عليه السلام با فاطمه زهرا عليهاالسلام. علامه مجلسي در کتاب گرانسنگ «بحارالانوار» به نقل از شيخ مفيد در کتاب حدائق الرياض، گفته است: شب 21 محرم سال سوم هجري که شب پنج شنبه بود، مراسم زفاف حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام برگزار گرديد و آن بانوي بزرگ اسلام به خانه مولاي متقيان علي بن ابي طالب عليه السلام منتقل گرديد. به اين جهت روزه گرفتن 21 محرم به عنوان روزه شکر، مستحب و پسنديده

  آغاز تبعيد پيامبر ص و طايفه بني هاشم در شعب ابي طالب. پس از آن که به فرمان پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم، گروهي از مسلمانان براي گريز از فشارها و سخت گيري هاي قريش مکه به کشور «حبشه» در آن سوي درياي سرخ مهاجرت نموده و در پناه نجاشي، سلطان بي آزار و رعيت پرور اين کشور قرار گرفتند و از سوي ديگر، ايمان و پشتيباني هاي بي دريغ ابوطالب عليه

  تدوين تاريخ اسلامي. در عصر خليفه دوم برخي از استانداران و برخي از دورانديشان مدينه لزوم انتخاب تاريخي ويژه اي براي مسلمانان را به اطلاع خليفه رسانيدند. عمر بن خطاب که دو سال و نيم از خلافتش مي گذشت، تصميم گرفت براي مسلمانان تاريخ ويژه اي ترتيب دهد. به همين جهت تعدادي از صاحب نظران مهاجر و انصار را گرد آورد و با آنان درباره تدوين تاريخ اسلامي مشورت و گفت و گو کرد. امير مؤمنان علي بن ابي

  هجوم ابرهه به مکه معظمه جهت نابودي خانه خدا. [1] . ابرهه بن صباح که با پشتيباني قيصر روم و نجاشي حبشه، بر کشور يمن استيلا يافته بود، براي خوار کردن ساکنان يمن و عرب هاي شبه جزيره عربستان، از هيچ تلاشي کوتاهي نمي ورزيد و به هر کردار ناشايستي اقدام مي نمود، او، بر طايفه (حمير)و بزرگان آن بسيار سخت گرفت و (ريحانه) دختر علقمه بن مالک را که از جهت زيبايي و کمالات نفساني،

  هجوم مسلمانان به دمشق [1] . مسلمانان پس از پيروزهايي که در نبرد با مسيحيان و سپاهيان روم در جبهه هاي شرقي شام مانند اجنادين، بصري و مرج صفر به دست آورده بودند، نيروهاي خويش را بري نبرد با مدافعان شهر تاريخي دمشق (مرکز کشور سوريه کنوني) متمرکز کردند. سپاه مسلمانان در آغاز زمين هاي سرسبز و هموار دمشق مانند و مرج صفر و کليساهاي آن را با قدرت تصاحب کردند و پس از 15 روز