نشانه‏هاي شهادت وحيد محمدی

نشانه‏هاي شهادت وحيد محمدی

در مورد آخرين حضور شهيد در منزل، پدر وحيد مي‏گويد از وحيد سه نشانه‏ي شهادت ديدم:

1. يك روز وحيد گفت: «در حرم حضرت فاطمه‏ي معصومه عليهاالسلام مشغول نماز بودم كه ناگهان در قنوت نماز، حالت غشوه‏اي به من دست داد؛ ولي اين حالت نه تنها دردناك نبود بلكه حال بسيار خوشي داشتم».

2. پس از شهادت پسر دايي‏اش شهيد بزرگوار «غلام‏رضا محمدي»، وحيد بر فراز قبر پاك شهيد، فقط به عكس او نگاه مي‏كرد و بسيار هم متأثر و غمگين بود، ناگهان وحيد شروع به خنديدن كرد و مثل آدمي كه خبر بسيار خوبي شنيده باشد، شروع به دويدن و خوشحالي نمود، من همان جا به همه‏ي بستگان كه در بهشت زهراي كاشان حضور داشتند گفتم: «اگر وحيد به جبهه برود، اين بار ديگر برنمي‏گردد»، و به مادرش هم گفتم: «حاج خانم! خودت را براي شهادت پسرت آماده كن».

3. شب آخري كه در خانه بود، حال و هواي عجيبي داشت و مناجات بسيار زيبايي با خدا داشت؛ البته بنده طوري كه وحيد متوجه نشود، ايشان را ديدم و با خود گفتم: «يقينا ديگر وحيد برنمي‏گردد و قطعا اين بار به شهادت مي‏رسد».

كيفيت شهادت وحيد

وحيد پس از بازگشت به جبهه در عمليات سراسري جنوب (در شلمچه) حضور يافت و به گردان غواصان پيوست. پس از گذشت مدتي، مرخصي گرفت تا به شهر ري بازگردد؛ ولي به دليل نياز شديد به نيرو، داوطلبانه در منطقه‏ي عملياتي باقي ماند. در اين روز، در شب عيد سعيد قربان (اول مرداد ماه 1367) از گروه غواصان تقاضاي نيروي زميني مي‏شود، وحيد نيز داوطلبانه از گروه غواصان جدا شده و به عنوان آر. پي. جي زن، به ديگر نيروهاي سپاه اسلام مي‏پيوندد. در جريان اين عمليات، به دليل تك سنگين عراق، عده‏ي بسياري از رزمندگان غيور اسلام به فيض بزرگ شهادت نايل مي‏شوند.

وحيد در حين عمليات در كنار گود ريل راه‏آهن (كنار پادگان حميد) پناه مي‏گيرد و از آن جا متناوبا تعدادي از تانكهاي عراقي را نابود مي‏كند. در آخرين دفعه كه براي انهدم يكي از تانكها برمي‏خيزد، تك تيرانداز دشمن بعثي، گلوله‏اي به سمت راست سينه‏ي وحيد شليك مي‏كند و وحيد پس از اصابت گلوله بر زمين مي‏افتد. يكي از امدادگران به نام «حاج آقا علايي» (از اهالي كرج) بر بالين او براي انتقال او به عقب حاضر مي‏شود.

حاج آقا علايي تعريف مي‏كند: «وقتي بالاي سر وحيد رفتم، ديدم لبهايش تكان مي‏خورد و گويي با كسي صحبت مي‏كند، وقتي باند را براي پانسمان روي سينه‏ي او قرار دادم، وحيد گفت: آقاي علايي! خلوتم را به هم نزنيد».

من نتوانستم وحيد را به عقب منتقل كنم و به ناچار خود به عقب رفتم. وقتي اوضاع كمي آرام شد، باز به نزد وحيد رفتم؛ ولي ديدم او به شهادت رسيده است. و بدين ترتيب، وحيد «ذبيح‏الله عيد قربان» شد و در اول مرداد ماه 1367 - كه هفده سال بيشتر نداشت - شراب طهور شهادت را سركشيد.

يكي از نكات جالب اين شهيد گرانقدر اين است كه به قدري افتاده و متين بود كه بسياري از همسايگان شهيد، تا زمان شهادت، وحيد را نمي‏شناختند.

رؤياي مادر وحيد

مادر وحيد پس از شهادت وي، او را در خواب مي‏بيند. شهيد به مادرش مي‏گويد: «من مشغول زدن تانكهاي دشمن بودم كه ناگهان مادر حضرت زينب عليهاالسلام را ديدم، تعجب كردم». مادر شهيد در خواب مي‏گويد: «حضرت فاطمه‏ي زهرا عليهاالسلام بودند».