عرض ارادت به امام حسين(ع) هنگام شهادت‏

عرض ارادت به امام حسين(ع) هنگام شهادت‏

شهيد «محمد قضات لو» از آن طلبه‏هاى عارف و باصفايى بود كه مى‏گويند كبريت احمر است. هفت ماه با او هم حجره بودم. زندگى زاهدانه و جثه‏اى نحيف و چهره‏اى زرد داشت كه حكايت از شدت رياضتش مى‏كرد. غالبا غذايش را نان خشك و پنير تشكيل مى‏داد كه من هم از آن سهمى داشتم. بچه‏ها به شوخى «محمد نان خشكه» صدايش مى‏كردند.

ازدواج كه كرد، گاهى مرا به خانه‏اش مى‏برد و با غذاهاى باب طبع، كيفمان را حسابى كوك مى‏كرد. مى‏گفت: «اين، تلافى آن نان خشكه‏ها!» و بعد مى‏خنديد.

جنگ كه شروع شد، قرار از كف داده‏هايى را مى‏مانست كه به عشق گم كرده‏اى خودشان را به هر درى مى‏زنند تا مگر پنجره‏ى گشوده‏اى بيابند!

بارها و بارها عشق و صفايش را با شيرمردان عرصه‏ى جهاد قسمت كرد و هر بار، بى‏قرارتر از پيش، باز او بود و سلوك جاده‏هاى ناهموار جهاد.

اگر اشتباه نكنم يك بار كه در جبهه‏ى «عين خوش» با هم بوديم، در مراسم عزادارى سالار شهيدان، آن چنان جانانه به سينه‏اش مى‏كوفت كه تمام سينه‏اش زخمى شده بود. وقتى حال و روزش را ديدم گفتم: «محمد آقا! چه كار مى‏كنى؟ اين جورى‏اش كه جايز نيست!».

- «فلانى! من مى‏دانم اگر امروز نروم، فردا خواهم رفت و اگر فردا نروم، پس فردا نوبتم فرا خواهد رسيد. با اين دستهاى خالى مى‏گويى در پيشگاه حضرت ابا عبدالله عليه‏السلام چگونه و با چه رويى حاضر شوم! شايد اين سينه‏ى مجروح من شاهد صدقى بر عشق خالصانه‏ام به او باشد. وقتى دستها خالى است بايد رفت دنبال عشق ولايت...».

ديدم كه نه، مذهب عاشق ز مذهبها جداست... پس حق به او دادم و مجاب شدم.

دوستانى كه در روز عمليات با او بودند برايم گفتند: «موقعى كه محمد، آماج تيرهاى مستقيم دشمن قرار گرفت و بر زمين افتاد، با زحمت زياد، همان طور كه از جاى جاى بدنش خون فواره مى‏كشيد، يكى دوبار سرپا شد و گفت: السلام عليك يا اباعبدالله! و آنگاه با دوست خلوت كرد».

هنوز نيز من وقتى ناخودآگاه كسى را در خيابان مى‏بينم كه جثه‏اى نحيف و چهره‏اى زرد دارد، به ياد او مى‏افتم كه گفت: «وقتى دستها خالى است...».

(ما آن شقايقيم، تقى متفى، مركز فرهنگى سپاه، زمستان 75، ص 152)

راوى: حجة الاسلام حمزه‏ى اسفنديارى