رسيدن به شهادت با مناجات شعبانيه

رسيدن به شهادت با مناجات شعبانيه

چند روزى مى‏شد آقا «مهدى جمشيدى» را - كه از طلاب مهذب و بااخلاق حوزه‏ى علميه بود - ناراحت مى‏ديدم. روزى او را صدا زدم و به كنارى كشيدم. گفتم: «آقا مهدى! ناراحت به نظر مى‏رسى؟ اگر دلت براى رفقاى شهيدت تنگ شده و دوست دارى شهيد شوى، برو مناجات شعبانيه را بخوان. قبل از تو هم بعضى از بچه‏ها اين مناجات را خواندند و به درجه‏ى رفيع شهادت رسيدند...».

با اين مژده بود كه لبخند زيبايى بر لبانش نشست و تبسمى كرد. از آن روز به بعد آقا مهدى را با كتاب مفاتيح مى‏ديدم كه به گوشه‏اى مى‏رفت و اين مناجات را با آن حال خوشى كه داشت مى‏خواند تا شايد گم‏شده‏اش را - كه همانا شهادت بود - پيدا كند و در آغوش كشد. گاهى هم توفيق مى‏يافتم با او اين مناجات را مى‏خواندم تا اين كه در عمليات كربلاى پنج، آقا مهدى را با پيكر خون‏آلودى در سنگر ديدم. لحظاتى را در آن جا نشستم و به حال او غبطه خوردم. از سنگر كه بيرون رفتم، ده ثانيه بعد در همان جايى كه نشسته بودم برادر رضايى هم - كه اهل مناجات شعبانيه بود - به فيض شهادت نايل آمد.

با ديدن اين دو منظره، به حال زار گريستم و گفتم: «امان از دل غافل!».

(با ياران سپيده، محمد خامه‏يار، لشكر 17 على بن ابيطالب (ع)، تابستان 1375، ص 43)