همين مهم است

همين مهم است

همان چند ماه اول، عباس کم کم در گوشم حرف هايي خواند که قبل از آن نشنيده بودم.

مي گفت: «آدم مگر روي زمين نمي تواند بنشيند، حتماً مبل مي خواهد؟ آدم مگر حتماً بايد توي ليوان کريستال آب بخورد؟»

مدام اين حرف ها را در گوش من زمزمه مي کرد. بلاخره برگشتم گفتم: «منظورت چيست؟ مي خواهي تمام وسايلمان را بدهي بيرون؟»

چيزي نگفت؛ گفتم: «تو من را دوست داري و من هم تو را. همين مهم است؛ حالا مي خواهيد اين عشق توي روستا باشد يا توي شهر، روي مبل باشد يا روي گليم.»

اين طرف و آن طرف مي رفتيم وسايلمان را کادو مي برديم. عباس تلفن زده بود و از مادرم اجازه گرفته بود. مادرم هم گفته بود: «من وظيفه ام بود که اين چيزها را فراهم کنم؛ حالا شما دلتان مي خواهد اصلاً آتششان بزنيد.» بعد از مدتي خانه اي که همکارانم به شوخي مي گفتند که بايد بياييم وسيله هايت را کش برويم، به خانه اي معمولي و ساده تبديل شد.