قدرش را بدان

قدرش را بدان

نه اينکه ديده بود آقاجان شب ها که به خانه بر مي گردد برايم کيهان و اطلاعات مي خرد؛ به غير از کيهان و اطلاعات، چند تا روزنامه ديگر هم مي خريد و مي آورد. يک روز هم آقاجان از خانه بيرون مي رفت؛ گفتم: «آقاجون دوست هام مي خوان بيان، يه خورده ميوه و شيريني بگيرين.»

آن روز حاجي زودتر از هميشه برگشت، حتي زودتر از پدرم. ميوه و شيريني خريده بود. بعدها توي زندگي هم همين طور بود. اصلاً احتياجي نبود من و بچه ها از آنچه که توي دلمان بود حرفي به زبان بياوريم.

آقاجان پرسيد: «تا امروز به تو چيزي راجع به شوهرت گفتم؟»

تعجب کردم، دل توي دلم نبود. مي خواستم بدونم چي شده، گفتم: «نه!»

آقاجان گفت: «قدر شوهرت را بدان؛ اين قدر ارزش داره که حتي روزي سه بار کفش هاش را پيش پايش جفت کني.»

گفت: «اين را تا به امروز نگفته بودم، چون تو دخترمي.»