یا زیارت، یا شهادت
دوستی داشتم که با هم از بردسیر اعزام شده بودیم. 
بعد از مدتی نامه ای به دستش رسید که در آن خواسته بودند به مرخصی برود . 
فرمانده با مرخصی او موافقت کرد. او بعد از کلی خداحافظی و التماس دعا رفت بستان تا به بردسیر برگردد اما وسط راه پشیمان شده و با یک تانکر آب برگشت . 
با تعجب پرسیدم: پس مرخصی چه شد؟ 
با شوق خاصی گفت : من ساقی شدم، بچه ها نباید تشنه بمانند!
او راننده تانکر بود و تصمیم گرفته بود با ما به محور طلائیه بیاید. عملیات سنگینی بود. انگار دشمن هر چه آتش داشت، بر سر ما می ریخت. 
سر شب متوجه شدم دوستم زخمی شده. از او خواستم به عقب برگردد و به بیمارستان مراجعه کند. قبول نکرد و گفت: امشب یا زیارت، یا شهادت! خیلی دلش می خواست به کربلا مشرف شود، آن شب تعداد مجروحان و شهدای ما به قدری زیاد بود که مجبور شدیم آنها را با بیل لودر جابجا کنیم. همان شب ساعت 11 بیسیم زدم به شهید قاسم پور که احوال دوستم را بپرسم. گفت: گلوله خورده اما شهید نشده است. 
اما حقیقت این بود که او به آرزوی دیرینه خود یعنی شهادت رسیده بود.
آن شب من و یکی از دوستان با لودر از مسیر منحرف شده بودیم، اما متوجه نبودیم تا اینکه عراق منور زد. منور که فضا را روشن کرد، متوجه شدیم در میدان مین هستیم. تا آمدن به راننده لودر بگویم که دنده عقب بگیرد، یکی از لاستیک ها رفت روی مین و آنچه نباید بشود شد.
تا ساعت 3 نیمه شب حیران شدیم، تعدادی شهید و مجروح همراهمان بود که باید آن ها را به عقب می بردیم. ماشین خراب شده بود و من پیاده شدم تا دنبال نیروی کمکی بروم.
چیزی حدود نیم ساعت بعد، ترکش یک خمپاره دست و پایم را مجروح کرد. یکی از همکاران به نام گرگانی من را داخل بیل لودر گذاشت و با تعدادی از مجروحان به بیمارستان اهواز برد.
از آنجا به اصفهان و بعد به کرمان اعزام شدم. وقتی رسیدم کرمان، مادر شهید قاسم پور به عیادتم آمد و از پسرش سوال کرد. 
گفتم: جراحت مختصری برداشته، به زودی برای مداوا به کرمان می آید.
اما او مادر بود !
نگاهی به آسمان کرد و با گام هایی لرزان راه خانه اش را پیش گرفت... 

اضافه کردن نظر

نام (درخواست شده)

ایمیل

ارسال

لغو