ابن ابويعفور گويد: به امام صادق - عليهالسلام - عرض کردم: فدايت شوم؛ بنده در چه ساعتي به خدا نزديکتر است و خدا به او نزديک است؟
حضرت فرمود: هرگاه در آخر شب برخيزد در حالي که همه چشمها آرام گرفته است، سپس به طرف محل وضويش برود، و به بهترين شکل وضو بگيرد، سپس در محل نمازش بايستد، و چهرهي خود را به سوي خدا بنمايد، و پاهاي خود را به عنوان خضوع و حضور جفت کند، و صداي خود را به تکبير بلند کند، و نماز را با آن آغاز نمايد، و اذکار نماز را بياورد، و دو رکعت نماز بگذارد.
سپس برخيزد تا نماز ديگري را به جا بياورد يک نداکنندهاي از اعماق آسمان او را ندا ميکند در حالي که فرشتهها اطراف او را از اعماق زمين تا اعماق آسمان گرفتهاند، و خدا او را ندا ميکند: اي بندهي من؛ اگر بداني با چه کسي مناجات ميکني، هرگز نماز را رها نميکردي؟
عرض کردم: فدايت شوم اي فرزند رسول خدا؛ رها کردن چگونه، و به چه محقق ميشود؟
حضرت فرمود: به اينکه روي گرداني، و بدن خود را از سوي قبله برگرداني اين طور، سپس صورت مبارکش را از سوي قبله برگردانيد، اين رها کردن نماز است. [1] .
پی نوشت ها:
[1] بحارالأنوار: ج 84 ص 158 ح 46.
