عثمان بن عيسي از کسي که براي او حديث کرده نقل مي کند که به حضرت صادق - عليهالسلام - عرض کردم: دو آيه در کتاب خدا (قرآن) است که آن دو را ميجويم و نمييابم (يعني معني آن دو را نميدانم).
حضرت فرمود: آن دو آيه کدامند؟
عرض کردم: گفتار خداوند متعال: (أدعوني استجب لکم) [1] «مرا بخوانيد تا اجابت کنم (دعاي) شما را» و ما او را ميخوانيم و اجابتي نميبينيم؟
فرمود: آيا گمان ميکني که خداوند خلاف وعدهي خود کرده است؟
عرض کردم: نه.
فرمود: پس اين (عدم اجابت) از چيست؟
عرض کردم: نميدانم.
فرمود: ولي من تو را آگاه کنم، هر کس خداي عزوجل را در آنچه به او فرمان داده اطاعت کند سپس او را از جهت دعا بخواند، او را اجابت کند.
عرض کردم: جهت دعا چيست؟
فرمود: شروع ميکني پس خدا را حمد و ستايش ميکني، و نعمتهائي که به تو داده است را بر زبان ميآوري، سپس بر محمد - صلي الله عليه و آله و سلم - صلوات ميفرستي، و سپس گناهان خود را يادآور ميشوي و به آنها اعتراف ميکني، و از آنها به خدا پناه ميبري، پس اين جهت و راه دعا است.
سپس فرمود: آيهي ديگر کدام است؟
عرض کردم: گفتار خداي عزوجل (و ما أنفقتم من شيء فهو يخلفه و هو خير الرازقين) [2] «و هر چيزي را (در راه او) انفاق کنيد عوض آن را ميدهد(و جاي آن را پر ميکند)؛ و او است بهترين روزي دهندگان».
فرمود: آيا چنين ميپنداري که خداي عزوجل خلاف وعده خود کرده؟
عرض کردم: نه.
فرمود: پس اين (پندار) از چيست؟
عرض کردم: نميدانم.
فرمود: هر آينه اگر يکي از شماها مالي از راه حلالش به دست آورد، و آن را در راه حلالش انفاق کند هيچ درهمي از آن را انفاق نکند جز اينکه بر آن عوض داده ميشود. [3] .
پی نوشت ها:
[1] سورهي مؤمن آيهي 60.
[2] سورهي سباء آيهي 39.
[3] اصول کافي: ج 4 ص 240 ح 8.
