پذيرفتن نصيحت ديگران

پذيرفتن نصيحت و پيروي از نصحيت کننده، نشانه‏ي عقل سليم است؛ اما افراد جاهل به علت تعصب و گرايش‏هاي جاهلي و به گمان اين که سخنان نصيحت کننده عيوب آنان را آشکار مي‏سازد، از پذيرفتن نصيحت ديگران دوري مي‏کنند. غافل از اين که اگر آنان به عيوب خود آگاه شوند، در جهت اصلاح خود تلاش مي‏کنند و عيوب خود را برطرف مي‏سازند. از اين رو امام صادق عليه‏السلام براي تعليم و تربيت ما مي‏فرمايد: «أحب اخواني الي من أهدي الي عيوبي» [1] يعني: محبوب ترين برادران من کساني هستند که عيوب مرا به من هديه مي‏کنند. البته معصوم عليه‏السلام، از هرگونه نقص و عيبي مبراست و تنها براي تربيت شيعيان خود چنين توصيه اي نموده است.
آري، بهترين هديه‏ي مؤمن به برادر ديني خود، بيان عيوب و کمک به اصلاح اوست. بنابراين چنين سخني از امام صادق عليه‏السلام بعيد نيست، زيرا آن حضرت همواره تلاش مي‏کرده که مؤمنين از هرگونه زشتي و رذيلت اخلاقي پاک شوند و به همه‏ي خصلت‏هاي خوب و پسنديده آراسته گردند و اين عمل بزرگ ترين احسان به برادر مسلمان است. امام عليه‏السلام با اين تعبير، نهايت ترغيب را نسبت به اصلاح عيوب ديگران و پذيرش نصيحت خيرخواهان بيان نموده، چنان که در سخن ديگري مي‏فرمايد: «مؤمن براي نجات و رسيدن به سعادت چاره اي جز پذيرفتن نصيحت ندارد.» [2] اساسا مؤمن جز با توفيق خدا و خودنگري و پذيرفتن نصيحت ديگران، به مدارج ايمان [و کمال] نمي‏رسد.

پی نوشت ها:
[1] وسائل ج 8 / 413.
[2] همان.