تقوا و جايگاه آن

فاتقوا الله و کفوا ألسنتکم الا من خير ؛ پارسايي پيشه کنيد و زبان خود را جز از سخن نيک باز داريد.
تقوا از «وقايه» به معناي حذر کردن، دوري جستن و احتياط آمده است. براي مثال شخصي که در حال راه رفتن در جاي بي‏خطري است شايد چندان لزومي نداشته باشد که احتياط کند. اما آن که مشغول رانندگي است بايد احتياط و «وقايه» داشته باشد، چه رسد به اين که در خيابان شلوغ و پر ترددي رانندگي کند. با اين اوصاف اگر کسي بخواهد در حال رانندگي، هم صحبت کند و هم ببيند ماشينهايي که از کنار او عبور مي‏کنند از چه نوع و مدلي هستند، به آساني در معرض هلاکت قرار مي‏گيرد. در امور اخروي نيز چنين است، آنکه تنها بار مسئوليت خود را بر دوش دارد و در راه آخرت طي طريق مي‏کند، مانند شخصي است که در حال پياده‏روي است. ما آنکه علاوه بر خود، مسئوليت ديگران را نيز بر عهده دارد و صاحب نعمتهاي بيشتري است بايد بيشتر احتياط کند و تقواي بيشتري داشته باشد.
فلسفه خلقت بشر آن است که در بهشت با اولياء و انبيا هم‏نشين گردد، اين هم‏نشيني جز با تقوا پيشه کردن و تقويت جنبه‏هاي معنوي در وجود بشر، ميسر نمي‏گردد.