فاتقوا الله و کفوا ألسنتکم الا من خير ؛ پارسايي پيشه کنيد و زبان خود را جز از سخن نيک باز داريد.
تقوا از «وقايه» به معناي حذر کردن، دوري جستن و احتياط آمده است. براي مثال شخصي که در حال راه رفتن در جاي بيخطري است شايد چندان لزومي نداشته باشد که احتياط کند. اما آن که مشغول رانندگي است بايد احتياط و «وقايه» داشته باشد، چه رسد به اين که در خيابان شلوغ و پر ترددي رانندگي کند. با اين اوصاف اگر کسي بخواهد در حال رانندگي، هم صحبت کند و هم ببيند ماشينهايي که از کنار او عبور ميکنند از چه نوع و مدلي هستند، به آساني در معرض هلاکت قرار ميگيرد. در امور اخروي نيز چنين است، آنکه تنها بار مسئوليت خود را بر دوش دارد و در راه آخرت طي طريق ميکند، مانند شخصي است که در حال پيادهروي است. ما آنکه علاوه بر خود، مسئوليت ديگران را نيز بر عهده دارد و صاحب نعمتهاي بيشتري است بايد بيشتر احتياط کند و تقواي بيشتري داشته باشد.
فلسفه خلقت بشر آن است که در بهشت با اولياء و انبيا همنشين گردد، اين همنشيني جز با تقوا پيشه کردن و تقويت جنبههاي معنوي در وجود بشر، ميسر نميگردد.