قبل از پايين كشيدن فتيلۀ فانوس ،بچّه ها وسايلشان را وارسي مي كردند تا در صورت رزم شبانه و هر گونه پيش آمدي ، به موقع آمادۀ واكنش نشان دادن باشند. پوتين ها و وسايل رزم انفرادي شان را در محل مناسب ـ به نحوي كه وسايل ديگران اشتباه نشود ـ قرار مي دادند. حتي در شرايطي با لباس فرم و تجهيزات و پوتين مي خوابيدند.
در اغلب چادرها ، بچّه ها پتوهايشان را بالاي سرشان مي گذاشتند و آن جا كه با هم به اصطلاح ندار بودند،بعد از بيداري همۀ پتوها را بعد از استفاده در گوشه اي دسته مي كردند و پتويي را به جاي ملحفه روي آن مي كشيدند. بعضي از برادران هر دو پتويشان را با حوصله به هم مي دوختند كه علاوه براين كه به شكل لحاف در مي آمد، به سادگي از پتوي ديگران متمايز مي شد. در عين حال ، آمادگيشان ناشي از ترس نبود، همه، چه زير سرشان پتويي بود و چه نبود و تنشان روي زمين سخت و ناهمواري قرار داشت كه با پتويي فراز و نشيبش هموار شده بود، با اطمينان و امنيت كامل مي خوابيدند.
خمپاره و راكت و توپ دشمن هم كه مرتب در آن حوالي منفجر مي شد،هرگز خوابشان را آشفته و خودشان را سراسيمه نمي كرد.
