سکينه

دختر گرامي سيدالشهداء عليه‏السلام. از بانواني بود که در روز عاشورا به اسارت درآمد.
در علم، معرفت، ادب، توجه به حق و جذبه‏ي پروردگار، کم نظير و مورد توجه خاص پدرش اباعبدالله الحسين عليه‏السلام بود. نام اصلي او را «آمنه، امينه، و اماميه» هم نوشته‏اند. لقب سکينه (يا سکينه) از طرف مادرش «رباب» به او داده شد. او که خواهر حضرت علي اصغر عليه‏السلام بود، در کربلا حضور داشت و در عاشورا، سن او حدودا ده تا سيزده سال بوده است. اين را از آن جا گفته‏اند که امام حسين عليه‏السلام روز عاشورا به او لقب «خيرة النسوان» «برگزيده‏ي زنان» داده است و اين با کودک بودنش همخواني ندارد. روز عاشورا، چون حسين عليه‏السلام هنگام وداع با اطفال و زنان، ديد که دخترش سکينه از زنان کنار گرفته و در حال گريستن است، به او فرمود:

سيطول بعدي يا سکينة فاعلمي
منک البکاء اذا الحمام دهاني

لا تحرقي قلبي بدمعک حسرة
مادام مني الروح في جسماني

فاذا قتلت فانت اولي بالذي
تأتينه يا خير النسوان

او سيد زنان عصر خود بود و در عقل و ادب و هوش و عفت بر همه‏ي زنان برتري داشت. خانه‏ي او جايگاه علم و ادب و فقه و حديث بود. اين بانوي بزرگ و عبدالله شيرخوار که در کربلا شهيد شد هر دو فرزندان رباب همسر سالار شهيدان بودند. گويند نامش آمنه و لقبش سکينه بوده است. زمان تولد و وفات آن مخدره کاملا روشن نيست. از مراثي اوست:

لا تعذليه قاطع طوقه
فعينه بدموع ذرف غدقه

ان الحسين غداة الطف يرشقه
ريب المنون فما أن يخطي‏ء الحدقه

بکف شر عبادالله کلهم
نسل البغايا و جيش المرق الفسقه

يا امة السوء هاتوا ما احتجاجکم
غدا و جلکم بالسيف قد صفقه

کسي را سرزنش مکن که راهش را گم کرده است زيرا از چشمانش اشک فراوان مي‏بارد.
در روز طف تيري به سوي امام حسين عليه‏السلام رها شد که خطا نمي‏کند و از حدقه‏ي چشم امام (سجاد) دور نمي‏شود.
اين کار به دست کساني انجام شد که بدترين مردم و حرامزاده و خارج از دين و فاسق بودند.
اي بدترين امت، دليلهايتان را در رستاخيز بياوريد. شما برهاني نداريد زيرا همه‏ي شما او را با شمشيرتان زديد.
اين دختر بزرگوار، که به تعبير شيخ عباس قمي «زني با حصافت عقل و اصابت رأي و افصح و اعلم مردمان به زبان عرب و شعر و فضل و ادب» بوده است، پس از بازگشت از سفر کوفه و شام، در خانه‏ي پدر خود، تحت کفايت امام سجاد عليه‏السلام قرار گرفت. او محضر سه امام (امام حسين، امام سجاد و امام باقر) عليهم‏السلام را درک کرد.
سکينه همچنان در مدينه مي‏زيست، تا آن که در پنجم ربيع الاول سال 117 هجري در زمان هشام بن عبدالملک، پس از هفتاد سال، در مدينه درگذشت. قبر او نيز در مدينه است.