ابوجعفر، عبدالله بن محمد بن علي بن عبدالله بن عباس، دومين خليفه عباسي مشهور به دوانيقي مادرش کنيزي از بربر به نام سلامه، وي به سال 95 متولد شد، و طبق عهد برادرش سفاح پس از مرگ وي با او بيعت نمودند؛ او را فحل بنيعباس ميگفتند که مردي مهيب، زورمند، سياستمدار و متجبر بود، در جمع حريص و در بخل شهرت داشت که او را بدين سبب «دوانيقي» ميگفتند، زيرا وي در مزد کارکنان و کارگزاران و صنعتگران بسيار سختگير بود که يک دانگ درهم را نيز به حساب ميآورد. خلق بسياري را به قتل رسانيد تا کار خلافت بر او راست آمد.
وي در سال 137 بر اريکهي سلطنت اسلامي مستقر گرديد و اولين کار که کرد ابومسلم خراساني که بنيانگزار حکومت عباسي و ولي نعمت او بود به تدبيري بکشت. بزرگان علويين همچون محمد و ابراهيم فرزندان عبدالله بن حسن بن علي ابيطالب و جمع ديگر از علويين را به بدترين وجه به قتل رسانيد. منصور، شهر بغداد را که روستايي بود بنا نهاد و آن را پايتخت خويش قرار داد. سرانجام به سال 158 درگذشت.
در سال 104 ه.ق.، بدستور منصور دوانيقي قبر مطهر سيدالشهداء عليهالسلام تخريب گرديد.
