عماري

صندوق مانندي که براي نشستن سوار، آن را بر پشت ‏شتر و فيل مي‏گذارند.به آن ‏محمل و هودج هم مي‏گويند، تخت روان، تابوت.عماري دار، همان ساربان است.[1] اهل بيت عصمت را پس از عاشورا در دوران اسارت، بر شترهاي بي عماري و کجاوه سوار کرده، شهر به شهر و منزل به منزل بردند.امام سجاد «ع‏» را بر شتر بي جهاز سوار کردند.

جمعي که پاس محملشان داشت جبرئيل
گشتند بي عماري و محمل، شتر سوار[2] .



پی نوشت ها :
[1] لغت نامه، دهخدا.
[2] محتشم کاشاني.