امام باقر (ع) در رأس برنامههای سیاسی خویش، بینش خود را دربارهی حاکم صالح بیان میدارد، تا از این طریق هم پیروانش را با ملاکهای ارزشی آشنا سازد، و هم به گونهای غیر مستقیم، فرمانروایان و والیانی را که فاقد آن ارزشها بودند، مورد انتقاد قرار دهد.
آن حضرت میفرماید: همانا امامت و پیشوایی اجتماعی در صلاحیت کسی نیست، مگر این سه ویژگی در او جمع باشد:
1- از تقوای نیرومندی برخوردار باشد که وی را در برابر آفات قدرت از فرو افتادن در دام حرام نگه دارد (زیرا قدرت آن چنان فریبنده و جذاب است که تقوای اندک در برابر آن کارایی ندارد).
2- از بردباری ژرفی برخوردار باشد که خشم خود را مهار نماید.
3- بر کسانی که حکم میراند همانند پدری مهربان باشد و به نیکی رفتار کند. [1] .
پی نوشت ها:
[1] ان الامامة لا تصلح الا لرجل فیه ثلاث خصال: ورع یحجزه عن المحارم، و حلم یملک به غضبه، و حسن الخلافة علی من ولی، حتی یکون له کالوالد الرحیم. الخصال 116؛ بحار 25 / 137.
منبع: امام باقر جلوه امامت در افق دانش؛ گروه تاریخ اسلام؛ آستان قدس رضوی چاپ دوم 1375.
