روایت شده: روزی معاویه نسبت به امام افتخار نمود و گفت: من پسر بطحا و مکه هستم، من پسر کسی هستم که از همه بخشنده تر و گرامیتر است، من پسر کسی هستم که در جوانی و پیری قریش را به آقایی و برتری رسانید، امام حسن علیه السلام فرمود:
ای معاویه بر من افتخار می کنی، من پسر کسی هستم که در ریشه های زمین جای دارد، من پسر جایگاه تقوی هستم، من پسر کسی هستم که هدایت آورد، من پسر کسی هستم که به وسیله فضیلت بسیار و جاه و منزلت برترش مردم دنیا را به سروری رسانید، من پسر کسی هستم که اطاعت از او اطاعت خدا و نافرمانیش نافرمانی اوست، آیا پدری چون پدر من داری تا به آن افتخار کنی؟ و جدی همانند جد من داری که بر من فخر نمائی، بگو آری یا نه.
معاویه گفت: بلکه می گویم نه، و این تصدیق سخن توست، امام فرمود:
حق درخشان است و تغییر پذیر نیست، و حق را دانایان می شناسند.
مناظرته مع معاویة بن ابی سفیان
روی ان معاویة فخر یوما فقال: انا ابن بطحاء و مکة، و انا ابن اغزرها جودا، و اکرمها جدودا، انا ابن من ساد قریشا فضلا ناشئا و کهلا، فقال الحسن علیه السلام:
اعلی تفتخر یا معاویة، انا ابن عروق الثری، انا ابن مأوی التقی، انا ابن من جاء بالهدی، انا ابن من ساد اهل الدنیا بالفضل السابق و الحسب الفائق، انا ابن من طاعته طاعة الله و معصیته معصیة الله، فهل لک اب کابی تباهینی به، و قدیم کقدیمی تسامینی به، قل نعم او لا:
قال معاویة: بل اقول: لا، و هی لک تصدیق، فقال الحسن علیه السلام:
الحق ابلج ما یحیل سبیله
و الحق یعرفه ذوو الالباب
