حرب بن شرحبیل شِبامی همدانی از اصحاب امیرمؤمنان علیهالسلام و از قبیله «شبام» منتسب به همدان بوده که تمامی افراد این قبیله در حب و دوستی به حضرت علی علیهالسلام کمنظیرند.
نصر بن مزاحم و طبری نقل کردهاند: هنگامی که امیرالمؤمنین علیهالسلام بعد از پایان جنگ صفّین، از کنار کشتههای قبیله «همدان» میگذشت، با صدای شیون و زاری مواجه شد، پرسید: «این صداها از چیست؟» گفتند: «اینها بر کشتههای خویش در صفّین میگریند.» امام فرمود: «أما إنی أشهدُ لمن قتل منهم صابراً محتسباً بالشهادة؛ من شهادت میدهم کسانی که برای خدا صبر کردند و جنگیدند، شهید محسوب میشوند.» در این هنگام شرحبیل خدمت امیرالمؤمنین آمد، حضرت به او فرمود: «آیا زنانتان بر شما غالب شدهاند؟» عرض کرد: «ای امیرمؤمنان! اگر یک یا دو یا سه خانه شهید داده بودند، میتوانستیم آنان را آرام کنیم، اما تنها از این قبیله کوچک ما (شبام) یکصد و هشتاد نفر کشته شدهاند و خانهای نیست که در آن گریه نباشد، اما در میان مردانمان گریه نیست، بلکه خوشحالند و چرا خوشحال نباشند که بستگانشان به فیض عظیم شهادت رسیدهاند؟» امیرالمؤمنین علیهالسلام فرمود: «رَحِم اللَّهُ قتلاکم و موتاکم؛ خداوند کشتهها و مردگانتان را رحمت کند.» وی همچنان که حضرت علی علیهالسلام سواره میرفت، پیاده در رکابش حرکت میکرد که ناگهان حضرت به وی فرمود: «باز گرد!» دوباره امام متوقف شد و فرمود: «ارجع، فإنّ مشی مثلک فتنةٌ للوالی و مَذلَّةٌ للمؤمنین؛ برگرد، زیرا بدرقه و همراهی کسی مثل تو، موجب فتنه والی و مذلّت مؤمنان است». [1] .
پی نوشت ها:
[1] وقعة صفّین، ص 531؛ ر. ک: تاریخ طبری، ج 5، ص 62.