نماز امانتي بزرگ

ابودرداء نقل مي‏کند:
کانَ أميرَالْمُؤمِنينْ‏ عليه السلام اِذا حَضَرَ وَقْتَ الصَّلوةِ تَلَوَّنَ وَ تَزَلْزَلَ فقيل لهُ مالک؟
فيقول:
جاءَ وَقْتُ أمانَةً عَرَضَها اللَّهُ تَعالي عَلَي السَّمواتِ وَ الْأرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أنْ يَحْمِلْنَها وَ حَمَلَها الانْسانُ في صَنْعِفِه فَلا أدْري أُحْسِنُ اِذا ما حَمَلْتُ أم لا؟ [1] .
(آنگاه که وقت نماز مي‏رسيد، اميرالمؤمنين رنگ چهره‏اش دگرگون شده و مضطرب مي‏شد، به حضرت مي‏گفتند: چه شده است شما را؟
پاسخ مي‏داد:
وقت انجام امانتي رسيده است که خداي بزرگ آن را به آسمان‏ها و زمين و کوه‏ها عرضه کرد و آنها نتوانستند آن را بپذيرند، و انسان آن را پذيرفت در حالي که از همه ناتوان‏تر بود، پس من نمي‏دانم آيا اين امانت سنگين را نيکو برداشتم يا نه؟

پی نوشت ها:
[1] انوار نعمانيّه ص238، -و بحارالانوار ج41 ص24 - 17.