یکی از مواهبی که خداوند به ائمّه اطهار علیهم السلام عنایت کرده، دانستن اسمِ اعظمِ الهی است. قال عَلی بن محمّد الهادی علیه السلام: «إسْم اللّه الأَعْظم ثَلاثة و سَبْعون حَرْفاً، کان عِنْد آصِف حَرف فَتَکلّم بِه فَانخَرَقت لَه الأَرْض فیما بَینه و بَینَ سَبأ، فَتَناول عَرْش بِلْقیس حَتّی صیره إلی سُلَیمان ثُمّ انبَسَطت الأرْض فی اقلّ مِن طَرْفَة عَین و عِنْدَنا مِنْه إثْنان و سَبْعون حَرفاً و حَرْف عِنْد اللّه مُسْتأثر بِه فی عِلْم الغَیب».[1] . امام هادی علیه السلام فرمودند: اسم اعظم الهی هفتاد و سه حرف است و آصف یک حرف از آن را میدانست. لذا به وسیله همان یک حرف، زمین را بین محل ایستادن خود و کشور سبا شکافت و تخت بلقیس را گرفته، نزد سلیمان آورد و سپس زمین را در کمتر از یک چشم بر هم زدن بست و در نزد ما هفتاد و دو حرف از اسم اعظم الهی وجود دارد و یک حرف آن را فقط خدا میداند.
پی نوشت ها:
[1] کافی، ج 1، ص 230.
منبع: پرچمداران هدایت، تدبری در زیارت جامعه کبیره؛ سید احمد سجادی؛ انتشارات اسوه؛ چاپ اول خرداد 1388.
