پنجمین اثر موالات و دوستی ائمّه معصومین علیهم السلام آن است که تفرقه و جدایی که در میان مردم به سبب پیروی از مذاهب فاسد و بیهوده خصوصاً مکاتب سیاسی حاصل شده است، از بین میرود. یعنی اگر همه از گفتار و افعال ائمّه علیهم السلام پیروی نمایند و به ریسمان محکم الهی (که همان ائمّه طاهرین علیهم السلام هستند) چنگ زنند و در مقابل فرمانهای آنان سر تسلیم فرود آورند، جدایی و تفرقه ملّتها به اتحاد و هماهنگی تبدیل میشود.
از این فراز معلوم میشود شیعیانِ ائمّه علیهم السلام کسانی هستند که مطیع آنها بوده و هیچ اختلافی با هم ندارند و اگر اختلافی هست یا در امور جزیی است و یا به واسطه آن است که یکی از آنها و یا همه آنها تابعِ محض امام نبودهاند.
قال الرضا علیه السلام: «شِیعَتنا المُسْلِمون لِأمْرنا الاخذُون بِقُولنا الُمخالفون لأَعْدائنا فَمَن لَمْ یکُن کَذلک فَلَیسَ مِنّا».[1] . امام رضا علیه السلام فرمودند: پیروان ما تسلیم امر ما هستند و کلام ما را میگیرند و با دشمنان ما مخالفت میورزند و هر کس چنین نباشد از ما نیست.
پس هر کس نمیتواند ادعای شیعه و پیروِ ائمّه اطهار علیهم السلام بودن بکند. بلکه شیعه دارای صفاتی است. قال ابو عبدالله علیه السلام: «شیعَتنا أَهل الوَرَع و الإِجْتهاد و أَهل الوَفاء و الأَمانة و أَهْل الزُهْد و العِبادة، أصْحاب احْدی و خَمْسین رِکْعة فی الیوْم و اللَیلَة، القائِمون بالَّلیل، الصائِمون بالنَّهار، یزکّون اَمْوالهم، و یحجون البَیت و یجْتنبون کلّ محرم».[2] .
امام صادق علیه السلام فرمودند: پیروان ما اهل ورع و سخت کوشی و وفای به عهد و امانتداری و زهد و عبادت هستند. آنها همیشه پنجاه و یک رکعت نماز در شبانه روز میخوانند (یازده رکعت نماز شب، دو رکعت نافله صبح، دو رکعت نماز صبح، هشت رکعت نافله ظهر، چهار رکعت نماز ظهر، هشت رکعت نافله عصر، چهار رکعت نماز عصر، سه رکعت نماز مغرب، چهار رکعت نافله مغرب، چهار رکعت نماز عشا، دو رکعت نشسته که به جای یک رکعت محسوب میشود نماز نافله عشا و جمعاً پنجاه و یک رکعت). در شبها به عبادت میایستند و روزها روزه دارند، اموال خود را (با زکات و خمس) تزکیه و پاک مینمایند و حج به جا میآورند و از تمام کارهای حرام دوری میکنند. شیعه (با این صفتها) هیچگاه با برادر دینی خود اختلافی ندارد و همیشه بین آنها مودّت و برادری حاکم است. حتّی با کسانی که با او هممذهب و همآیین نیستند نیز به صورت انسانی برخورد دارد و با آنها دوستی و برادری مینماید، مگر آنکه آنها با او و یا با دین و آیین او دشمنی نمایند. ائمّه اطهار علیهم السلام به اصحاب خود سفارش میکردند با گناهکاران نیز با دوستی برخورد نمایند و به آنها مهربانی کنند. عن الصادق علیه السلام فیما قاله لابن جندب: «یابْن جندب لا تقل فی المُذنْبین مِن أَهل دَعوتکُم إلّا خَیراً و اسْتَکینوا إلی اللّه فی توفیقهم و سَلموا التَوْبة لَهم».[3] . امام صادق علیه السلام به ابن جندب فرمودند: ای فرزند جندب، درباره مخاطبان گناهکار خود، جز به نیکی سخن مگویید و آنان را در توفیق یافتن، در تسلیم امر خدا گشتن و توبه نمودن یاری نمایید. پس به واسطه موالاتِ ائمّه علیهم السلام، اختلافها بین شیعیان از بین میرود و حتّی شیعه با مذاهبی که با او مخالفند ولی با او سر جنگ و ستیز ندارند، دوست بوده و هیچ اختلافی با آنها ندارد. ولی با آنها که با او دشمنی کرده، در پی تجاوز به دین، آیین، کشور و نوامیس او هستند، سر جنگ دارد.
پی نوشت ها:
[1] صفات الشیعه، ص 3.
[2] بحارالانوار، ج 68، ص 167.
[3] تحف العقول، ص 302.
منبع: پرچمداران هدایت، تدبری در زیارت جامعه کبیره؛ سید احمد سجادی؛ انتشارات اسوه؛ چاپ اول خرداد 1388.
