طوسی با سند خود از محمد بن فضل بغدادی نقل میکند که گفت:
به امام هادی علیهالسلام نوشتم: فدایت شوم! ماه رمضان میآید، و در دل انسان، هوای زیارت امام حسین علیهالسلام، و زیارت پدر بزرگوار تو در بغداد میافتد، آیا در وطن خود بماند و روزه بگیرد تا ماه رمضان به پایان رسد، سپس به زیارت برود، یا در ماه رمضان مسافرت کند و افطار نماید؟ امام علیهالسلام در پاسخ نوشت: ماه رمضان از آنچنان فضیلت و اجری برخوردار است که هیچ ماهی ندارد، پس چون رمضان آمد، به آن عمل شود.
و روی أیضا:
عن محمد بن أحمد بن داود، عن محمد بن الحسین بن أحمد، عن عبدالله بن جعفر الحمیری، قال: حدثنی محمد بن الفضل البغدادی، قال: کتبت الی أبیالحسن العسکری علیهالسلام: جعلت فداک، یدخل شهر رمضان علی الرجل فیقع بقلبه زیارة الحسین علیهالسلام و زیارة أبیک ببغداد، فیقیم فی منزله حتی یخرج عنه شهر رمضان، ثم یزورهم، أو یخرج فی شهر رمضان و یفطر. فکتب علیهالسلام: لشهر رمضان من الفضل و الأجر ما لیس لغیره من الشهور، فاذا دخل فهو المأثور [1] .
پی نوشت ها:
[1] تهذیب الأحکام 6: 110 ح 14، وسائل الشیعة 10: 449 ح 10، بحارالأنوار 100: 115 ح 23.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام هادی؛ تهیه و تدوین گروه حدیث پژوهشکده باقر العلوم؛ مترجم علی مؤیدی؛ نشر معروف چاپ اول دی 1384.
