صاحب کتاب «مرآة الجنان» (755 هـ) مینویسد:
«أبوالحسن علی الهادی بن محمد الجواد بن علی الرضا بن موسی الکاظم بن جعفر الصادق العلوی الحسینی... کان متعبدا، فقیها، اماما، استفتاه المتوکل مرة... و هو أحد الإثنی عشر الذین تعتقد الشیعة الغلاة عصمتهم...» [1] .
«ابوالحسن هادی فرزند محمد جواد... علوی حسینی... اهل عبادت، فقیه، و امام و پیشوا بود متوکل یک بار از او استفتاء کرد و او یکی از ائمه دوازدهگانهای است که شیعیان تندرو به عصمت آنها قائلند». (اگر منظور یافعی از شیعه، شیعه امامیه اثنی عشریه باشد که آنها را متهم به غلو کرده، در حقیقت به آنها تهمت زده است زیرا شیعه امامیه اثنی عشریه از غلات بیزاری میجویند وانگهی هرگز عقیده به عصمت ائمه اهلبیت عقیده غلو آمیز نمیباشد زیرا عصمت ائمه مانند عصمت انبیاء از آیات قرآن به وضوح استفاده میشود).
پی نوشت:
[1] مرآة الجنان، ج 2، ص 160.
منبع: امامان اهلبیت در گفتار اهل سنت؛ داود الهامی؛ مکتب اسلام چاپ اول پاییز 1377.
