ناحيه ی مقدسه

«ناحيه» در لغت به معناي جانب و جمع آن «نواحي» است. در غيبت صغري از حضرت مهدي‏عليه السلام به آن تعبير شده است. [1] .
گاهي نيز از آن حضرت و نائب خاصّ ايشان با تعبير ناحيه ياد شده است. گويا اين اصطلاح همانند برخي از القاب حضرت مهدي‏عليه السلام، به عنوان کنايه از آن حضرت به کار رفته و اغلب موارد به جهت تقيّه مورد استفاده قرار گرفته است.
اين‏کلمه بيشتر درکلام‏کساني‏که به‏آن حضرت توقيع نوشته‏اند و جواب دريافت کرده‏اند، ذکر شده است، اگرچه در برخي از بيانات نوراني حضرت مهدي‏عليه السلام نيز اين کلمه استعمال شده است. [2] .
مرحوم ابوالحسن اربلي از آن به عنوان رمزي بين شيعيان و آن حضرت و اطرافيان نزديک او ياد نموده، مي‏نويسد:
«... ويلقَّب‏عليه السلام بالحجة والقائم والمهدي والخلف الصالح و صاحب الزّمان، والصاحب وکانت الشيعة في غيبته الاولي تعبر عنه و عن جنبته بالناحية المقدسة و کان ذلک رمزاً بين الشيعة يعرفونه به...» [3] .
«... و آن حضرت ملقب است به حجّت و قائم و مهدي و خلف صالح و صاحب الزّمان و صاحب، و شيعه از آن حضرت در دوران غيبت صغري به ناحيه مقدسه تعبير مي‏کرده و اين رمزي بود که شيعيان آن حضرت را با آن مي‏شناختند».

پی نوشت ها :
[1] مجمع‏البحرين، ج 1، ص 410.
[2] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 520، ح 49؛ بحارالانوار، ج 93، ص 184، ج 100، ص 182.
[3] کشف الغمة، ج 2، ص 519.