بيت المقدس

شهر «البَيْتُ‏المُقَدَّس» يا «بَيتُ المَقدِس» يا «قُدس». اين شهر در غرب آسيا و شمال خاورميانه، در فلسطين واقع شده است.
اوّلين قبله مسلمين است.
قداست اين شهر بسيار است. آن را پيامبران بنا کرده‏اند داوودعليه السلام و سليمان‏عليه السلام در اين شهر حشمت داشتند. [1] خداوند در همين جا زکرياعليه السلام را به يحيي‏عليه السلام بشارت داد. جبال و طير را در بيت‏المقدس براي داوودعليه السلام مسخر ساخت. [2] هاجر از کوثا به بيت‏المقدس هجرت کرد. موسي‏عليه السلام در اينجا به نور رب العزة نگريست و در همين جا با خداوند تکلم کرد. [3] مريم عذرا در بيت المقدس وفات يافت عيسي بن مريم در همين جا به دنيا آمد و عروج کرد. حضرت محمدعليه السلام مدت‏ها رو به بيت‏المقدس نماز مي‏گزارد [4] و اسراي آن حضرت به اينجا و معراج آن حضرت از همين جا بود. [5] بالاخره در اينجا حضرت مسيح نازل شده و در نماز به حضرت مهدي‏عليه السلام اقتدا خواهد کرد. [6] .
ابن بطريق در «العُمْده» به نقل از ثعلبي در تفسيرش چگونگي نزول حضرت عيسي بن مريم‏عليها السلام را اين گونه توصيف کرده است: «... يَنزِلُ عيسَي بْنُ مَرْيَمَ علي ثَنْيةٍ مِنَ الاَرْضِ المُقدَّسَةِ يُقالُ لَها أثبني و عَلَيهِ مِمْصَرَتانِ و شَعرُ رَأسِهِ دَهينٌ وَ بِيَدِهِ حِرْبَةٌ وَ هِيَ الَّتي يَقْتُلُ بِها الدَّجَّالَ فَيَأتِي بَيْتَ المَقْدِسَ وَ النَّاسُ فِي صَلاةِ العَصْرِ وَالاِمامُ يَؤُمُّ بِهِمْ...» [7] ؛ «حضرت عيسي بن مريم‏عليه السلام بر بخشي از سرزمين مقدس - که به آن «اثبني» گويند - فرود مي‏آيد؛ در حالي که دو لباس بر تن دارد و موهاي خويش را روغن مالي کرده است به دست خود حربه‏اي دارد که به وسيله آن دجّال را مي‏کشد. پس به معناي بيت‏المقدس مي‏آيد، در حالي که مردم در نماز عصر هستند و امام بر آنان امامت مي‏کند...».
امام علي‏عليه السلام از «بيت‏المقدس» در آستانه ظهور به عنوان بهترين جاها ياد کرده، فرموده است: «... خَيرُ المَسَاکِنِ يَومَئِذٍ بَيْتُ المَقْدِسِ، وَلَيَأتِيَنَّ عَلَي النَّاسِ زَمَانٌ يَتَمَنّي اَحَدُهُم اَنَّهُ مِنْ سُکّانِهِ»؛ [8] «بهترين جاها در آن روز بيت‏المقدس باشد و بر مردم زماني در آيد که هر کدامشان آرزو کنند که از ساکنان آنجا باشند».

پی نوشت ها:
[1] ر.ک: الکافي، ج 8، ص 144، ح 114؛ التهذيب، ج 6، ص 107 و22.
[2] ر.ک: بحارالانوار، ج 14، ص 72.
[3] ر.ک: مستدرک الوسايل، ح 10، ص 324.
[4] الکافي، ج 3، ص 286.
[5] اسراء (17)، آيه 1.
[6] ر.ک: منتخب الاثر، فصل 84، ح 13.
[7] ابن بطريق، العمدة، ص 430، ح 901.
[8] کمال‏الدين و تمام النعمة، ج 2، باب 47، ح 1.