شهر «البَيْتُالمُقَدَّس» يا «بَيتُ المَقدِس» يا «قُدس». اين شهر در غرب آسيا و شمال خاورميانه، در فلسطين واقع شده است.
اوّلين قبله مسلمين است.
قداست اين شهر بسيار است. آن را پيامبران بنا کردهاند داوودعليه السلام و سليمانعليه السلام در اين شهر حشمت داشتند. [1] خداوند در همين جا زکرياعليه السلام را به يحييعليه السلام بشارت داد. جبال و طير را در بيتالمقدس براي داوودعليه السلام مسخر ساخت. [2] هاجر از کوثا به بيتالمقدس هجرت کرد. موسيعليه السلام در اينجا به نور رب العزة نگريست و در همين جا با خداوند تکلم کرد. [3] مريم عذرا در بيت المقدس وفات يافت عيسي بن مريم در همين جا به دنيا آمد و عروج کرد. حضرت محمدعليه السلام مدتها رو به بيتالمقدس نماز ميگزارد [4] و اسراي آن حضرت به اينجا و معراج آن حضرت از همين جا بود. [5] بالاخره در اينجا حضرت مسيح نازل شده و در نماز به حضرت مهديعليه السلام اقتدا خواهد کرد. [6] .
ابن بطريق در «العُمْده» به نقل از ثعلبي در تفسيرش چگونگي نزول حضرت عيسي بن مريمعليها السلام را اين گونه توصيف کرده است: «... يَنزِلُ عيسَي بْنُ مَرْيَمَ علي ثَنْيةٍ مِنَ الاَرْضِ المُقدَّسَةِ يُقالُ لَها أثبني و عَلَيهِ مِمْصَرَتانِ و شَعرُ رَأسِهِ دَهينٌ وَ بِيَدِهِ حِرْبَةٌ وَ هِيَ الَّتي يَقْتُلُ بِها الدَّجَّالَ فَيَأتِي بَيْتَ المَقْدِسَ وَ النَّاسُ فِي صَلاةِ العَصْرِ وَالاِمامُ يَؤُمُّ بِهِمْ...» [7] ؛ «حضرت عيسي بن مريمعليه السلام بر بخشي از سرزمين مقدس - که به آن «اثبني» گويند - فرود ميآيد؛ در حالي که دو لباس بر تن دارد و موهاي خويش را روغن مالي کرده است به دست خود حربهاي دارد که به وسيله آن دجّال را ميکشد. پس به معناي بيتالمقدس ميآيد، در حالي که مردم در نماز عصر هستند و امام بر آنان امامت ميکند...».
امام عليعليه السلام از «بيتالمقدس» در آستانه ظهور به عنوان بهترين جاها ياد کرده، فرموده است: «... خَيرُ المَسَاکِنِ يَومَئِذٍ بَيْتُ المَقْدِسِ، وَلَيَأتِيَنَّ عَلَي النَّاسِ زَمَانٌ يَتَمَنّي اَحَدُهُم اَنَّهُ مِنْ سُکّانِهِ»؛ [8] «بهترين جاها در آن روز بيتالمقدس باشد و بر مردم زماني در آيد که هر کدامشان آرزو کنند که از ساکنان آنجا باشند».
پی نوشت ها:
[1] ر.ک: الکافي، ج 8، ص 144، ح 114؛ التهذيب، ج 6، ص 107 و22.
[2] ر.ک: بحارالانوار، ج 14، ص 72.
[3] ر.ک: مستدرک الوسايل، ح 10، ص 324.
[4] الکافي، ج 3، ص 286.
[5] اسراء (17)، آيه 1.
[6] ر.ک: منتخب الاثر، فصل 84، ح 13.
[7] ابن بطريق، العمدة، ص 430، ح 901.
[8] کمالالدين و تمام النعمة، ج 2، باب 47، ح 1.