در روايات مهدويّت آنجا که سخن از ياران حضرت مهديعليه السلام هنگام ظهور است، نام منطقه جغرافيايي «طالقان» به چشم ميخورد. حال اينکه طالقان چه منطقهاي بين مرو و بلخ باشد و يا اينکه شهري ميان قزوين و ابهر [1] ، از آن به عنوان خاستگاه برخي از ياران حضرت مهدي ياد شده است.
در احاديث مربوط به امام زمان (عج) نامي از طالقان هم به ميان آمده است که عنوان شده، تعدادي - به روايتي 24 نفر- از ياران امام زمان (عج) از اين ديار خواهند بود.
در منابع اهل سنّت از حضرت عليعليه السلام نقل شده است که فرمود: «خوش به حال طالقان! خداوند متعال داراي گنجهايي در آنجا است که نه طلا است و نه از نقره؛ امّا در آن خطه مرداني وجود دارند که خدا را آن طور که شايسته معرفت است، شناختهاند و آنان، ياران مهديعليه السلام در آخِرُالزّمان ميباشند». [2] .
همين روايت به گونهاي ديگر در منابع شيعه نيز آمده است.
امام صادقعليه السلام فرمود: «خداي متعال را گنجهايي است در طالقان که نه طلا است و نه نقره و درفشي که از آغاز تا کنون باز نشده و به اهتزاز در نيامده است. اين خطه داراي مرداني است که قلبهاي آنان مانند پارههاي آهن محکم و نستوه است. نسبت به ذات مقدس خداوند ترديدي در آن قلبها ايجاد نميشود، شديدتر از آتشاند. اگر بر کوه حملهور شوند آن را از جاي بر ميکنند با به دست داشتن پرچم، آهنگ هر دياري که نمايند آن را ويران و منهدم ميسازند. بر اسبهايشان همچون عقاب سوارند.به عنوان تيمّن و تبرّک زين مرکب امامعليه السلام را بوسه زده و با دست لمس مينمايند.
آن بزرگوار را پروانه وار در وسط گرفته وبههنگام خطر، آن وجود مقدسرا با جان خود حفظ ميکنند. شبها را با مناجات سپري ميکنند و روز سوارانِ کارزارند. آنان زاهدانِ شب و شيرانِ روزند. در اطاعت از امام و رهبرشان مطيعتر از کنيزکان نسبت به مولاي خويشاند.
درخشندگي آنان، مانند چراغهاي پر نور است؛ مثل اينکه قلبهايشان چراغي از ايمان است. از بيم خدا ميهراسند، شهادت طلباند و آرزوي کشته شدنِ در راه خدا را دارند. شعار آنان «خونخواهي سالار شهيدان حسينعليه السلام» است. هنگامي که به پيش ميتازند. رعب و وحشتِ آنان به مسافت يک ماه راه رفتن در قلبهاي دشمنان جايگزين ميشود، گروه گروه به سوي حضرت روانه ميشوند. به واسطه اين رادمردان، خداوند امامِ بر حق (مهديعليه السلام) را پيروز ميگرداند». [3] .
اگرچه برخي طالقان را منطقه خاصّ دانستهاند؛ ولي گروهي نيز آن را به منطقه بسيار وسيعي همانند ايران معنا کردهاند. [4] از روايت ذکر شده در منابع اهل سنّت استفاده ميشود که آنان اصحاب و ياران خاصّ آن حضرتاند؛ زيرا در روايت، نوع آنان مشخص شده است؛ امّا در روايت بحارالانوار علاوه بر بيان چگونگي و کيفيت، سخن از کمّيت و لشکر و درفشهاي فاتح و پيروز به ميان آمده است.
پی نوشت ها:
[1] معجمالبلدان، ج 4، ص 6.
[2] الحاوي، سيوطي، ج2، ص 82؛ کنزالعمال، ج 7، ص 262.
[3] بحارالانوار، ج52، ص 307.
[4] ر.ک: عصر ظهور، ص 260.
