طيبه

در روايات فراواني از طيبه به عنوان محل زندگي حضرت مهدي‏عليه السلام در طول غيبت، سخن به ميان آمده است و همان گون که ذکر خواهد شد مقصود از آن «مدينةالنبي‏صلي الله عليه وآله» است.
«مدينه» را طيبَة و طابه نامند؛ چرا که مدينه پيش از آن «يثرب» خوانده مي‏شد. يثرب از ريشه ثرب به معناي فساد است؛ پس پيامبرصلي الله عليه وآله از بردن نام يثرب نهي فرمود و آن را طابه و طيبه ناميد که به معناي طيّب و پاکيزه است. گفته شده: طيبه از طيِّب و طاهر است؛ به جهت خلوص آن و تطهير آن از شرک. [1] .
ابوبصير از امام صادق‏عليه السلام روايت کرده است: «لابُدَّ لِصاحِبِ هَذا الاَمرِ مِنْ غَيْبَةٍ وَلابُدَّ لَهُ فِي غَيبَتِهِ مِنْ عُزْلَةٍ ونِعْمَ المَنْزِلُ طَيْبَةُ وَما بِثَلاثينَ مِنْ وَحْشَةٍ» [2] ؛ «صاحب اين امر از غيبتي ناگزير است و در غيبت خود ناچار از گوشه‏گيري و کناره جويي از ديگران است و طيبه (مدينه) خوش منزلي است و با وجود سي تن (يا به همراهي سي نفر) در آنجا وحشت و ترسي نيست».
همچنين ابوهاشم جعفري مي‏گويد:
«به امام حسن عسکري‏عليه السلام عرض کردم: بزرگواري شما مانع آن است که من از شما پرسش کنم. اجازه بفرماييد، سؤال کنم! حضرت فرمود: بپرس؛ گفتم: آقاي من! آيا براي شما فرزندي هست؟ فرمود: بله. گفتم: اگر اتفاق ناگواري براي شما رخ داد در کجا او را جست‏وجو کنم؟ فرمود: در مدينه». [3] .

پی نوشت ها:
[1] لسان‏العرب، ج 1، ص 567؛ معجم‏البلدان، ج 4، ص 53.
[2] الکافي، ج 1، ص 340؛ الغيبة، ص 188، ح 41؛ کتاب الغيبة، ص 162، ح 121.
[3] کتاب الغيبة، ص 232، ح 199، الکافي، ج 1، ص 328، ح 2.