«رَضْوي» نخستين کوه از کوههاي «تهامه»، در يک منزلي «ينبع» و هفت منزلي «مدينه» است. [1] از اين کوه در روايات سخن به ميان آمده و از آنجا به عنوان جايگاه ارواح مؤمنان در عالم برزخ ياد شده است. [2] .
در برخي ديگر از روايات، به عنوان محل زندگي حضرت مهديعليه السلام در دوران غيبت نام برده شده است.
شيخ طوسي با ذکر سند از عبدالاعلي نقل کرده است: «با امام صادقعليه السلام خارج شدم تا اينکه به «روحا» رسيديم. آن حضرت به کوه آن نگاه کرد و فرمود: اين کوه را که ميبيني کوهي است که به نام «رضوي» ناميده ميشود. از کوههاي فارس است که چون ما را دوست ميداشت، خداوند به نزد ما آن را منتقل کرد و در آن از درختهاي ميوه قرار داد. همانا براي صاحب الامر در آن دو غيبت است که يکي کوتاه و ديگري طولاني است». [3] .
علاوه بر روايات، در فرازهايي از دعاي ندبه نيز چنين ميخوانيم: «اي کاش ميدانستم در کجا استقرار داري و در کدام سرزمين تو را بجويم؟ آيا در کوه رضوي هستي؟ يا غير آن...».
«لَيتَ شِعْري اَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوي بَلْ اَيُّ اَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَري اَبِرَضْوي اَمْ غَيرِها...» [4] .
همين ذهنيت ساخته شده درباره غيبت مهديعليه السلام در اين کوه، باعث شد تا کساني که درباره مسأله «مهدويّت» دچار انحراف شدهاند، مهدي موهوم خود را در اين کوه غايب بدانند.
بنابراين شيعه اين کوه را از کيسانيه نگرفته؛ بلکه به جهت وجود اين روايات در بين مسلمانان، آنان معتقد شدهاند که مهدي خيالي خود، در آن کوه است!
پی نوشت ها:
[1] ر.ک: مجمعالبحرين، ج 1، ص 188.
[2] بحارالانوار، ج 6،ص 243.
[3] کتاب الغيبة، ص 163.
[4] سيد بن طاووس، الاقبال، ص 298.
