ياران حضرت مهديعليه السلام 313 نفرند. احاديث فراواني در ستايش اين گروه ممتاز وارد شده و در قرآن کريم آياتي است که تأويل به آنان شده است:
1. از امام باقرعليه السلام و صادقعليه السلام در تأويل سخن خداي متعال «وَلَئِنْ اَخَّرْنا عَنهُم العَذابَ اِلي اُمَّةٍ مَعدُودَةٍ...» [1] .
روايت شده است: «مراد از امت معدود ياران مهدي در آخرالزمانند؛ 313 نفر به تعداد افراد جنگ بدر. آنان در ساعتي جمع شوند؛ مانند ابرهايي که در پاييز جمع ميشوند». [2] .
2. از امام صادقعليه السلام درباره اين سخن خداي تعالي «فَاستَبِقُوا الخَيرات، اَينَما تکونوا يأت بکم اللّه جميعاً» [3] روايت شده است: «يَعنِي اَصحَابَ القائِمِ الثَّلاثَمِائَةِ وَالبِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلاً قالَ وَهُمْ وَاللَّهِ الاُمَّةُ الْمَعْدُودَةُ قَالَ يَجْتَمِعُونَ وَاللّهِ فِي سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ قَزَعٌ کَقَزَعِ الْخَريفِ»؛ «مقصود سيصد و اندي يار قائم است، و آنان - واللّه - امت معدودهاند. در يک ساعت جمع ميشوند؛ همان گونه که ابرها در پاييز جمع ميشوند». [4] .
3. امام صادقعليه السلام در وصف ياران خاصّ حضرت مهديعليه السلام فرمود: «مرداني که گويي قلبهايشان مانند پارههاي آهن است. هيچ چيز نتواند دلهاي آنان را نسبت به ذات خداوند گرفتار شک سازد. سختتر از سنگ هستند. اگر بر کوهها حمله کنند، آنها را از هم خواهند پاشيد... گويي که بر اسبان خود، مانند عقاب هستند. بر زين اسب امام دست ميکشند و از اين کار برکت طلب ميکنند. گِرد امام خويش گرديده، در جنگها جان خود را سپر او ميسازند و هر چه را بخواهد برايش انجام ميدهند.
مرداني که شبها نميخوابند؛ در نمازشان همهمهاي چون صداي زنبور عسل دارند. شبها بر پاي خويش ايستاده و صبح بر مرکبهاي خود سوارند. پارسايان شباند و شيران روز. اطاعت آنان در برابر امامشان، از اطاعت کنيز براي آقايش زيادتر است.
مانند چراغها هستند... گويي که دلهايشان قنديل است. از ترس خدا بيمناک و خواهان شهادتاند. تمنايشان شهيد شدن در راه خدا است. شعارشان اين است: «اي مردم! براي خونخواهي حسين بپا خيزيد».
وقتي حرکت ميکنند، پيشاپيش آنان به فاصله يک ماه ترس و وحشت حرکت کند، آنان دسته دسته به سوي مولا ميروند. خدا به وسيله آنان امام راستين را ياري ميفرمايد». [5] .
پی نوشت ها:
[1] هر آينه اگر از آنان عذاب را تا مدتي معيّن [يا تا فراهم آمدن دستهاي به تعداد مشخص] به تأخير اندازيم...». هود، آيه 8.
[2] بحارالانوار، ج 51، ص 55، ح 42؛ الغيبة، ص 241.
[3] در نيکيها بر يکديگر پيشي گيريد. هر کجا باشيد، خدا همه شما را خواهد آورد». بقره (2)، آيه 148.
[4] الکافي، ج 8، ص 313، ح 487؛ همچنين ر.ک: کتاب الغيبة، ص 477؛ الغيبة، ص 282.
[5] بحارالانوار، ج 52، ص 308.
