کاش تو هم مثل شیخ عبدالرزاق بودی

کاش تو هم مثل شیخ عبدالرزاق بودی

شیخ عبدالرزاق، مرد پارسایی بود و هر روز پیش از ظهر در حرم حضرت معصومه (س) به مردم مسایل دینی می گفت. گفتار او جاذبه ی خاصی داشت و بسیاری از مردم قم و زائران حضرت معصومه (س) پای منبر او می نشستند و به سخنان گرمش گوش می دادند.

یکی از کسانی که همواره پای منبر شیخ عبدالرزاق می نشست، پدر شیخ عباس قمی (محمدرضا قمی) بود. پدر شیخ عباس، علاقه ی زیادی به شیخ عبدالرزاق داشت و سخنان او را با گوش جان می شنید.

در یکی از سال ها، شیخ عباس، کتابی به نام «منازل الاخره» نوشت. این کتاب به زودی مورد توجه واقع شد و عبدالرزاق هم این کتاب را تهیه کرد و پس از مطالعه ی آن، تصمیم گرفت هر روز صفحاتی از این کتاب را بالای منبر برای مردم بخواند؛ زیرا کتاب سودمند و پر جاذبه ای بود. پدر شیخ عباس اطلاع نداشت که پسرش چنین کتابی نوشته است؛ بنابراین هر وقت که شیخ عبدالرزاق صفحاتی از این کتاب را می خواند، او با خود می گفت: «کاش پسر من هم می توانست این کتاب را که تا این اندازه شیرین و هشدار دهنده است، برای مردم و خانواده ی خودمان بخواند.»

روزی از روزها، پدر شیخ عباس این آرزوی قلبی خودش را با پسرش در میان گذاشت و گفت:

ـ شیخ عباس! کاش تو هم مثل عبدالرزاق می شدی و میتوانستی به منبر بروی و کتاب منازل الآخره را برای ما و سایر مردم بخوانی.

شیخ عباس قمی با شنیدن سخن پدر، فهمید پدرش نمی داند که مؤلف آن کتاب کسی غیر از فرزندش (شیخ عباس قمی) نیست. در این هنگام، چند بار خواست چیزی بگوید و پدرش را متوجه کند؛ ولی هر بار خودداری کرد و چیزی نگفت. تنها سخنی که در پاسخ پدرش گفت، این بود: «پدر! دعا بفرما که خداوند توفیقی به من مرحمت فرماید.»

من برای پدرم کتاب ننوشته ام

نام شیخ عباس قمی در همه جا شنیده می شد، ولی پدر او آقا محمدرضا اطلاع چندانی از این موضوع نداشت و نمی دانست چه پسر برجسته، مشهور و صالحی دارد.

دوستان شیخ عباس هر وقت او را می دیدند، می گفتند:

ـ پدرت را از موفقیت های خودت آگاه کن تا او خوشحال شود و از این که چنین پسر صالح و مشهوری دارد، به خودش ببالد! مگر نمی دانی که پدرت آرزو دارد موفقیت تو را ببیند؟

شیخ عباس که همه ی کارهایش با نیت خالص الهی بود، به سخن دوستانش گوش نمی کرد و می گفت:

ـ مگر من برای پدرم کتاب می نویسم. مهم این است که خدا از کار من خبر دارد.

پدر شیخ عباس فوت کرد؛ ولی فرزندش را آن چنان که بود، نشناخت.