حکایاتی در عاقبت بخل

نتیجه بخل

در خبر است که رسول خدا صلی الله علیه و اله طواف می کردند، مردی را دیدند دست در حلقة کعبه زده است و می گوید: خداوندا! به حرمت این خانه، گناه من را بیامرز.

رسول خدا صلی الله علیه و اله فرمودند: گناه تو چیست؟ گفت: نمیتوانم بگویم که بس عظیم است.

پیامبر صلی الله علیه و اله فرمودند: عظیم تر از زمین است؟ گفت: آری؛ عظیم تر!

پیامبر صلی الله علیه و اله به او فرمودند: آیا از آسمان و عرش هم عظیم تر است؟

او گفت: آری!

رسول خدا صلی الله علیه و اله فرمودند: عظیم تر از خدا است؟

گفت: نه! خدا بزرگوارتر است.

حضرت فرمودند: پس بگو آن، چه گناهی است.

گفت: مال بسیار دارم و هر گاه سائلی از دور می آید، می پندارم آتشی است که در من خواهد افتاد.

رسول خدا صلی الله علیه و اله فرمودند: دور شو از من تا مرا به آتش خود نسوزانی. به آن خدایی که مرا به راستی برای خلق فرستاده، اگر میان رکن و مقام هزار سال نماز بخوانی تا از چشم هایت جوی ها روان گردد و درخت ها از آن برآیند و آن گاه که می میری بر بخل بمیری، جای تو جز دوزخ نیست.؟؟ وای بر تو! بخل از کفر است و در آتش.

ثعلبه انصاری

روزی ثعلبه انصاری ـ از اهالی مدینه ـ به پیامبر صلی الله علیه و اله گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و اله! از خداوند بخواه که ثروتی به من ببخشد.

پیامبر صلی الله علیه و اله فرمودند: ای ثعلبه! برو قناعت کن و به آنچه روزیت شده بساز و خدا را شکر کن.

ثعلبه در روزهای بعد خدمت پیامبر صلی الله علیه و اله رسید و همان درخواست را تکرار کرد.

روزی ضمن تکرار درخواست خود گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و اله! اگر خداوند از مال دنیا برخوردارم سازد، حق خدا را ادا، از مستمندان دستگیری و به نزدیکان نیازمند خود کمک می کنم.

پیامبر صلی الله علیه و اله دعا کردند: پروردگارا! از گنجینة خود به ثعلبه روزی کن.

پس از دعا، پیوسته بر گوسفندان ثعلبه افزوده شد تا به علت زیادی گوسفندان به بیابان دوری رفت و به کلی از مدینه قطع علاقه کرد.

هنگامی که آیة گرفتن زکات نازل شد، پیامبر صلی الله علیه و اله دو نفر را به سوی ثعلبه فرستاد. آن دو نفر نامه پیامبر صلی الله علیه و اله را برای ثعلبه خواندند.

ثعلبه گفت: مگر ما کافر هستیم که باید جزیه بدهیم؟ به سراغ دیگران بروید تا بتوانم تصمیم بگیرم.

فرستادگان بعد از جمع آوری زکات از دیگران به ثعلبه مراجعه کردند و چند بار پاسخ نامناسب از ثعلبه شنیدند و به پیامبر صلی الله علیه و اله گزارش دادند.

پیامبر صلی الله علیه و اله فرمودند: وای بر ثعلبه!

بی درنگ آیه نازل شد: «برخی از آن ها با خدا عهد کردند که اگر خداوند از فضلش به ما ببخشد، زکات می دهیم و از نیکوکاران خواهیم بود؛ ولی همین که خدا از کرم خود به آن ها بخشید، بخل ورزیدند و روی گردانیدند و از فرمان خدا سرپیچی کردند.»

مردی از خویشان ثعلبه، وقتی آیه را شنید نزد او رفت و ماجرا را گفت. ثعلبه نزد پیامبر صلی الله علیه و اله رفت و درخواست کرد زکات بپردازد؛ اما پیامبر صلی الله علیه و اله نپذیرفت و او خاک بر سر ریخت و ناله کرد.