حکایتی از آرامگاه انسان

حکایتی از آرامگاه انسان

از شیخ بهایی نقل شده است که گفت: رفیقی در قبرستان اصفهان داشتم که همیشه بر سر مقبره ای مشغول عبادت بود و گاهی به دیدنش می رفتم.

روزی از او سؤال کردم: از عجایب قبرستان چه دیده ای؟

گفت: روزی جنازه ایی را در قبرستان آوردند و دفن کردند. هنگام غروب بود که بوی گندی بلند شد و مرا ناراحت کرد. ناگاه هیکل وحشتناکی مانند سگ دیدم که بوی گند از او بود، او سر آن قبر آمد و ناپدید گردید.

مقداری گذشت، بوی عطری بلند شد که در عمرم چنین بوی خوشی استشمام نکرده بودم. در این هنگام صورت زیبا و دلربایی آمد و بر سر همان قبر محو شد.

زمانی گذشت، دیدم صورت زیبایی از قبر بیرون آمد؛ ولی زخم خورده و خون آلود است. گفتم: پروردگارا! به من بفهمان این دو صورت چه بود.

به من فهماندند که آن صورت زیبا اعمال نیک او و آن هیکل وحشتناک، کارهای بدش بوده است و چون اعمال زشتش بیشتر بوده است، در قبر نیز انیس همان می شود تا پاک شود و به صورت زیبا برسد.